Klasycystyczny dwór pochodzi z pierwszej połowy XIX wieku. Parterowy, zbudowany na rzucie prostokąta, z dwuspadowym dachem. W elewacji frontowej ryzalit z trzema półkolistymi arkadami, zwieńczony trójkątnym naczółkiem. Przed dworem, od strony parku półkolisty, kamienny taras z widokiem na jezioro.

Od 1795 roku dwór w Jełmuniu należał do rodziny von Woisky. W roku 1928 przechodzi w posiadanie rodziny Zuhlke. Dwór pozostawał ich własnością aż do grudnia 1944 roku, kiedy to właściciele musieli uciekać. Powojenne dzieje dworu potoczyły się banalnie – podobnie jak wszystkich majątków ziemskich przejętych w 1945 roku przez państwo. Władza ludowa założyła w Jełmuniu PGR, a we dworze urządziła mieszkania dla jego pracowników. W 2000 roku popadający w ruinę dwór oraz zdziczały park nabyła od Skarbu Państwa Barbara Trzeciak, doktor socjologii.
dworze zachowano dawny, dwutraktowy układ pomieszczeń.

W sieni zwraca uwagę duży 3-metrowy XIX wieczny piec kaflowy z godną zobaczenia sceną rodzajową. Zimą goście zasiadają w znajdujących się przed piecem wygodnych fotelach i chętnie ogrzewają się w jego cieple.

Salon to secesja, czyli utrzymane w tym stylu meble, tkaniny, lampy oraz porcelana. Klimat salonu podkreślają znajdujące się w nim przedmioty z cyny pochodzące ze znanej, niemieckiej manufaktury z przełomu wieków – Kaiser & Sohn. Ozdabia go piękny, ogromny gobelin przedstawiający kwiaty polne. Wcześniej był ozdobą polskiego dworu na kresach.

W bibliotece zgromadzony księgozbiór jest imponujący i wyjątkowy. Zadowoli najbardziej wybrednych czytelników. Znajdziemy tu również stare zdjęcia, szkicowniki i inne osobiste pamiątki po Stanisławie Filibercie Fleury, wileńskim fotografiku przełomu wieków.

Kameralny salonik pozwala nam nie tylko odpocząć, ale i wyjść wprost do parku i na taras.

Pokoje dla gości znajdują się na piętrze. Nie jest ich wiele, zaledwie pięć. To sprawia, że jest kameralnie, spokojnie. Każdy wyposażono w łazienkę. Pokoje są duże, przestronne, z wyeksponowaną belkową konstrukcją więźby dachowej i pruskim murem. Drewniana podłoga oraz kolorowe, ręcznie tkane narzuty, zasłony nadają pokojom ciepła. Niepowtarzalnych wrażeń dostarczy śnieżnobiała pościel ozdobiona ręcznie wykonanymi koronkami.

W piwnicach usytuowano bar, winiarnię, bilard. Uroku tym pomieszczeniom dodają łukowe sklepienia z cegły, kamienny mur oraz małe okna „lunety”. Ciężkie ławy oraz stoły wykonane z litego drewna, ceglana posadzka podkreślają atmosferę zabytkowych piwnic. Klimat tworzą także stare, mazurskie bibeloty oraz ciepłe światło z kutych ręcznie lamp.

Gości podejmuje się w dworskiej jadalni, a nie w restauracji, zapraszając na smaczne i obfite posiłki do dużego stołu, w rodzinnej atmosferze. Kuchnia jest tradycyjna, regionalna. Wszystkie składniki do sporządzania potraw pochodzą z własnego ogrodu i od gospodarza. Chleb, masło, wędliny, sery oraz przetwory wyrabiane są na miejscu według starych, sprawdzonych receptur. Dworska piwnica pełna jest przetworów, marynat, konfitur, suszonych owoców i grzybów oraz wyśmienitych miodów i nalewek. Desery, zawsze wyśmienita kawa – prawdziwe espresso lub delikatne cappuccino, wyborne domowe ciasto dopełnią wrażeń.

Atmosfera starego, wiejskiego dworu z poszanowaniem tradycji i starych kredensów, piecy kaflowych, form do pieczenia, wyrobu masła i wielu, wielu innych sprzętów idzie w parze z nowoczesnością. Kuchnia dworska wyposażona jest bowiem w wysokiej klasy sprzęt gospodarstwa domowego.


Zapraszamy Serdecznie!